κρεμασμένος

O Πεσσόα έλεγε κάτι τέτοιο: Ζηλεύω, αν και δεν ξέρω αν πραγματικά τους ζηλεύω, τους ανθρώπους που μπορεί κανείς να γράψει την βιογραφία τους, ή να μπορούν να την γράφουν και οι ίδιοι.
Δεν θα μπορούσα να γράψω την βιογραφία μου. Ποτέ και για κανένα λόγο… Θα ένιωθα πολύ άσχημα και άβολα απέναντι στον εαυτό μου και έπειτα απέναντι στους άλλους.
Γιατί δεν ξέρω αν ουσιαστικά ήμουν εγώ αυτό το υποκείμενο της κάθε πρότασης δίπλα στο ρήμα, της συγκεκριμένης βιογραφίας. Όσο για τους άλλους; Ίσως απλά θα γελούσα πολύ με τα όσα έγραφαν και μετά θα κουνούσα το κεφάλι μου ντροπαλά μουρμουρίζοντας ¨Ναι… ίσως έχει δίκιο¨, ενώ ακόμα πιο μετά ακύρωνα τα πάντα με μια άλλη α-βιογραφική πλευρά του εαυτού μου.
Τελικά πόσο αξίζει να συμβαίνει μια αυτοβιογραφία και γιατί; Όσοι σε θέλουν στις ζωές τους θα σε έχουν, όσοι δεν σε είχαν ποτέ δεν θα σε γνωρίσουν ποτέ. Και δεν χάνουν τίποτα. Απολύτως τίποτα. Γιατί; Μα, γιατί αυτή είναι η αξία της κόπιας. Πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος που θα είναι σχεδόν σαν εσένα. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί αν ζει κάτι μόνο ένας είναι απλά τραγικό. Και απλά ότι έχεις ζήσει το έχει σχεδόν ζήσει και κάποιος άλλος. Οι μεταβλητές μόνο αλλάζουν που είναι σχεδόν ίδιες με κάποιες άλλες που εισάγονται σε μια σχεδόν ίδια άλλη συνάρτηση. Και αυτό που κάνω εγώ τώρα το έχει σχεδόν κάνει κάποιος άλλος αν όχι μέσα στην μεταβλητή τρένο, ίσως… στην μεταβλητή τραπέζι… ή στην μεταβλητή κρεβάτι…
Σχεδόν με εκνευρίζουν οι ¨παγκόσμιες λέξεις¨. Όπως το ποτέ και το πάντα. Τόσο πλασματικά ανόητα τοποθετημένες στην πυραμίδα του λόγου. Θα τις εξαφάνιζα ευχάριστα. Με κάνουν να νιώθω άβολα ασχέτως αν τις χρησιμοποιώ και εγώ. Δεν ξέρω τι να απαντήσω όταν βρίσκονται μέσα σε μια ευθεία ερωτηματική πρόταση κατευθυνόμενη προς εμένα.
Πρέπει να αντικατασταθούν λοιπόν! Κόψτε τους τα κεφάλια! Πόσο θα ήθελα να ήμουν η κόκκινη Βασίλισσα και να έκοβα τα κεφάλια των λέξεων ώστε να σιγουρευόμουν ότι όντως πέθαναν. Και να είχα την ελευθερία να τις αντικαταστήσω με άλλες… όπως το ¨ποτέ¨ και το ¨πάντα¨ με το ¨σχεδόν¨ και το ¨ίσως¨. Χα! Θα ήταν απολαυστικά υπέροχο!
Ίσως και σχεδόν… Χμ… ίσως θα ήθελα να μην υπήρχε η διαιώνιση της ανθρώπινης ανοησίας… γιατί να γεννάμε?
Βαριέμαι να γράψω κάτι παραπάνω… Βαριέμαι να σκεφτώ… Να νιώσω οτιδήποτε… Το μόνο που νιώθω αυτές τις μέρες είναι ο απόλυτος πνευματικός ευνουχισμός που δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω να δημιουργώ κάτι που να μπορώ να χαίρομαι για εμένα για εσένα για εκείνον δίπλα σου, δίπλα μου…