Είναι λυπηρό. Ίσως και όχι. Μερικοί άνθρωποι απλά έχουν γεννηθεί για να είναι με κάποιον. Ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Δεν σε βάζει σε σκέψεις όταν περπατάς στο δρόμο και βλέπεις ζευγάρια με το "κλισέ" χέρι-χέρι, με το "κλισέ" φιλί τέντα που ακούγεται από δίπλα σου ενώ τους προσπερνάς, , με το "κλισέ" της ψευτοζήλειας και του ψευτοκαβγά για να καταλήξει σε ένα "κλισέ" νάζι ή ένα ακόμα "κλισέ" φιλί, με αυτόν τον απίστευτα "κλισέ" έρωτα. Βαριέμαι και μόνο που τους βλέπω γιατί πολύ απλά ξέρω πως θα καταλήξει. Ξέρω το τέλος. Όπως έχω προβλέψει το τέλος τόσες και τόσες φορές σε τόσες και τόσες περιπτώσεις. Θέλω απλά να πατήσω παύση στο σενάριο αυτό, να τους δώσω δύο χαστούκια και να τους δείξω την έξοδο κίνδυνου για να τρέξουν αμέσως να σωθούν. Θέλω απλά να σκεφτούν τι κάνουν και να νιώσουν για μια έστω μέρα στην ζωή τους κάτι ειλικρινές. Αλλά δεν είναι απαραίτητη η "γονική συναίνεση" μου. Ειδάλλως θα χαιρόμουν πολύ να επενέβαινα.
Σήμερα το πρωί βγήκα έξω. Καθώς περπατούσα παρατηρούσα τους ανθρώπους γύρω μου και ένιωσα για άλλη μια φορά το δηλητήριο του μηδενισμού και της μισανθρωπίας να παραφουσκώνει τις αρτηρίες μου. Τελικά δεν πρέπει να βγαίνω έξω. Πρέπει να κάθομαι σπίτι μου και να ηρεμώ μαζί με τα βιβλία και τις ταινίες μου. Δεν θέλω κανένα.
Μια γυναίκα γύρω στα σαράντα , την οποία αν ρωτήσεις πόσων χρονών είναι θα σου πει "32" , -το κλασσικό χρονολογικό παιχνίδι της απόλυτης ειρωνείας του 2 του 4 και του 6- , με προσπερνά φτηνά βαλμένη μέσα στα λεοπάρ κιτς παπούτσια της, έχοντας βγάλει τα μπούτια έξω με πραγματικό θράσος προσπερνά κάθε άντρα στο πέρασμα της αφήνοντας πίσω έναν αέρα από όγδοης τάξεως πατσουλί. Θέλω να την χτυπήσω με την κοκαλιασμένη ψεύτικη τσάντα που κρατάει. Είναι όλα τόσο αντιαισθητικά "ακουμπισμένα" πάνω της όλα αυτά.
Ένας άντρας γύρω στα 25 , με προσπερνά στο στενό Ιπποκράτους και Ακαδημίας. Δίνει την εντύπωση ότι έχει να πλυθεί πάνω από δύο μέρες. Τα δάχτυλα του και τα νύχια του δίνουν μια αίσθηση γλίτσας. Έχοντας το κάθε νύχι του "θεματολογία" στο κάτω μέρος του που αν τυχόν διανοηθείς να την σκαλίσεις θα κάνεις ιστορική αναδρομή βρωμιάς. Θέλω απλά να βάλω το κεφάλι του κάτω από μια βρύση καυτού νερού και να τον πλύνω.
Και ξάφνου η ασυγκράτητη δεσποινίς ετών 20. Μελαχρινή με ξανθά μαλλιά, τόσο κλασσικό φαινόμενο στην Ελλάδα, να με προσπερνά στην πλατεία Κοραή με τα τρέντυ ρούχα της σε αποχρώσεις του φούξια, ροζ, πράσινο και μωβ. Και την ρίζα της φύσης της να ξεπροβάλλει από το κρανίο της σαν να έχεις βουτήξει το δάχτυλο σου στιγμιαία σε σκατά και όταν το σκουπίζεις σε χαρτί αφήνει αυτήν την μπασταρδεμένη ιδέα του καφέ με του κίτρινου.
Τελικά δεν έπρεπε να βγω έξω. Χειρότερα νιώθω. Αχ γιατί να είστε όλοι ίδιοι? Χαθείτε απτά μάτια μου.
***
Γύρισα σπίτι. Νομίζω ότι νιώθω καλύτερα. Η τηλεόραση ξεχασμένη ανοιχτή με φωνές να βγαίνουν από μέσα της λες και θέλουν να σε κλωτσήσουν στο πρόσωπο, πετάγονται μαστιγώνοντας τα αυτιά μου βίαιες.
Πατάω το κουμπί και την κλείνω μουρμουρίζοντας μια σεξουαλική "ευχή" για την γενικότερη ηχορύπανση.
Εδώ κάνω ότι θέλω. Είμαι ο προύχοντας της σελίδας. Γράφω: ηξκασξηφισδηαιφης και δεν με απασχολεί τι θα πει ο οποιοσδήποτε. Άμα θέλω κάνω και μια τέλεια παράγραφο από αυτά τα ορνιθοσκαλίσματα. Να :
;ςερτυθιοπ[[[[[[[[[[πφχζχψωβηνξκλκμξνβωψχζσψωβνμ,μξνηβγωψχψωβνμνβωψχζσδφγηξκλμνξηβγωφ
/!@#$%^&*ψδχρφτγυηβωψφγτυηθξμκνβηυθιοκλ,μξνηβγυθικξνηβγωφτγυθιξκβηξσδγηξφσγηφγυθηδξφηδ
ξβωδσηφδσξφσηξδσηφξδσφξδλαβηφθεσκαηδφμδηδθθενεβδξαλαλδιξνφηφξηφνβψξψσμκδλαλδξδ΄’/΄λπ΄[
]’[΄πλο[΄’(*&^%$%^&*&^%$%^&^%$%^&*&^σηφβψβθφιςηφνσθιςεθθιθέλωνασκάσετεόλοιμέχριναεξαφα
νιστείτεςεοιοιξδξλαδλξαλκδξκασξδσξξδιαοσξφιοαηφιδσηφθιδσηφθσδηφιος;ευρεςυθιερςι;8990345
67890ποξκηωγφψρδχσε546ρ7τθιξνβγηωφψδχσες43φυυ7θγυγθηξηινιξνιξνιξνβωγυηβωφτυηβωφτγυηβγωγυ
ηβωγτυηβγωφτυθικξνηυθξνηθξκμολ,κμολπ.
Γιατί να μην συνέβαινε και αυτό στους ανθρώπους? Να μην σε ενοχλούσαν με την ανόητη μαζικοποιημένη τους όψη και απλά να συνεισέφεραν επικοινωνιακά.
Μπορώ επίσης άνετα να ΑΝΤΙΓΡΑΨΩ όπως…
Αγγίζω το στόμα σου, με το δάχτυλό μου αγγίζω το περίγραμμα του σώματός σου, το σχεδιάζω σαν να το δημιουργεί το χέρι μου, σαν το στόμα σου να μισανοίγει για πρώτη φορά και αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το σβήσω και να ξαναρχίσω να το φτιάχνω, και κάθε φορά κάνω να γεννιέται το στόμα που ποθώ, το στόμα που επιλέγει το χέρι μου και σχεδιάζει πάνω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα επιλεγμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα, επιλεγμένο με ηγεμονική ελευθερία από μένα για να το ζωγραφίσει το χέρι μου πάνω στο πρόσωπό σου και που από ένα γύρισμα της τύχης που δεν προσπαθώ να καταλάβω συμπίπτει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.
Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά και από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο και από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο και οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.
Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά. Και όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε μ' ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω ν' ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό.
Χμμ… ή όχι τόσο ρομαντική αντιγραφή… όπως αυτή…:
Τέχνη στην ουσία σημαίνει παιδικότητα. Τέχνη σημαίνει να μην γνωρίζεις ότι ο κόσμος υπάρχει ήδη και να δημιουργείς έναν. Να μην καταστρέφεις ότι βρίσκεις , αλλά απλώς να μην βρίσκεις τίποτα τέλειο. Μόνο πιθανότητες. Μόνο επιθυμίες. Και ξαφνικά θα είσαι η ολοκλήρωση, να είσαι ένα όνειρο, να έχεις ήλιο. Χωρίς να μιλάς γι’ αυτό, ασυναίσθητα. Να μην φτάνεις ποτέ στην τελείωση. Να μην ζεις την έβδομη μέρα. Ποτέ να μη βλέπεις ότι όλα είναι καλά. Η αίσθηση του ανικανοποίητου σημαίνει νιότη. Ο Θεός ήταν πολύ γέρος στην αρχή, πιστεύω. Διαφορετικά δεν θα είχε σταματήσει το βράδυ της έκτης μέρας. Ούτε καν την χιλιοστή μέρα. Ούτε καν σήμερα. Μόνο αυτό έχω να του προσάψω. Ότι εξαντλήθηκε. Ότι πίστεψε ότι το βιβλίο του τελείωνε με τον άνθρωπο και κατόπιν άφησε κάτω την πένα του αναμένοντας να δει πόσες φορές θα εκδοθεί. Ότι δεν ήταν καλλιτέχνης, αυτό είναι τόσο θλιβερό. Ότι παρόλα αυτά δεν ήταν καλλιτέχνης. Για αυτόν τον λόγο θέλεις να κλάψεις και χάνεις το κουράγιο σου μπροστά σε όλα.
Ορίστε λοιπόν! Για ποιο λόγο η παραπομπή? Για ποιο λόγο να σκεφτώ αν θα πει κάποιος ότι αντέγραψα? Αφού εδώ τα κάνω όλα. Συν το ότι ξέρω ότι αντιγράφω… ας παίξω άλλο λίγο με τη γραμματοσειρά…
***
Βαριέμαι την τόση ελευθερία τελικά… ας με βάλω σε μια κατάσταση ώστε να γίνω ο τέλειος φασίστας του εαυτού μου και να «κάνω κάτι».
Το βρήκα! Θα φτιάξω έναν ήρωα! Αυτό δεν κάνουν άλλωστε και οι συγγραφείς? Χα! Ναι! Ναι! Θα φτιάξω έναν τέλειο ήρωα! Καλά! Ίσως όχι και τόσο τέλειο… αλλά θα είναι ήρωας.
Για να δούμε. Τι μπορώ να κάνω…?
