Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

(μονό)πολη

....

Χάρης: και… από τις 6 το πρωί στους δρόμους ενταγμένος στην ‘’κίτρινη φυλή’’ , πλαστικό φαγητό στο χέρι… και απ το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα, γλυκός, τροφαντός διασκεδαστής, γεμάτος ενέργεια και χαρά! Και κάθε βράδυ μετά από όλα αυτά, εδώ στον ψυχαναλυτή μου, παρέα με λαθραία τσιγάρα, καθώς (δείχνοντας το μπαλκόνι του) no smoking area, να ακούω κάθε βράδυ τον ίδιου ήχο, την ίδια ώρα απ το ίδιο παντζούρι που ανοίγει τόσο βίαια εδώ και 11 χρόνια 7 μήνες και 4 ημέρες! Σιχαίνομαι τα παντζούρια… κάθε είδους παντζουριού, ξύλινα, αλουμινένια, σάπια, σκονισμένα, γαλλικά… πάντα τα σιχαινόμουν και πάντα είμαι κλεισμένος μέσα σε αυτά! Αλλά όπως βλέπετε δεν είμαι ο μόνος (δείχνει και τα άλλα κλειστά παντζούρια). Πάντα κλεισμένοι μέσα σε παντζούρια! Γιατί; Για αποφύγεις τι; Τη φασαρία; Τις εντάσεις; Για να μην σε δουν; Τι κρύβεις; Κρύβεις απλά τον εαυτό σου! Γιατί; Κλείνεις απ έξω το φως… τη ζωή! Γιατί να κλείσεις απ έξω τη ζωή; Κλειδαμπαρώσου λοιπόν!

Χ2: Τσουρεκάκι θέλετε; Έχει κ γέμιση κάστανο!

Χ1: Και τι σου λέει ο ψυχαναλυτής ;

Χάρης: Να ξεβαφτώ! Ο μικρός φοβάται τους κλόουν! Και εγώ τους φοβάμαι!